Ingenieurs van de Universiteit van Waterloo zij ontwikkelden een apparaat genaamd Wi-Peep gebaseerd op drones die mensen achter muren spotten in seconden. De belangrijkste voorwaarde is dat ze op zijn minst een apparaat moeten hebben dat kan reageren op een poging om via wifi contact te maken. In principe kan hierdoor een smartphone of elk ander apparaat dat op het netwerk is aangesloten, worden "bespioneerd". kwetsbaarheid del WiFi.
Een team van onderzoekers, dat misbruik maakte van een wifi- en drone-kwetsbaarheid, kon het huis bespioneren en door de muren kijken
Wi-piep gebruikt een truc die de ontwikkelaars "beleefde wifi" noemen. Zelfs als het netwerk met een wachtwoord is beveiligd, zullen apparaten nog steeds automatisch reageren op pogingen om contact op te nemen met andere apparaten. Wi-Peep stuurt berichten naar apparaten in de buurt tijdens de vlucht van verbonden drones, en meet vervolgens de responstijd voor elk van hen, waarbij de coördinaten binnen één meter overeenkomen. De technologie is niet nieuw, maar het is de eerste keer dat de ontwikkelaars het voor elkaar hebben gekregen componenten economisch: een gewone drone, twee wifi-modules en een spanningsregelaar van $ 20.
Zie ook: Is Wordcraft de Google AI die schrijvers zal vervangen?
Het toepassingsgebied van dit apparaat is meer schadelijk dan gunstig. Ja, het kan worden gebruikt om mensen in het puin te zoeken of om niet-geregistreerde schuilplaatsen en laboratoria te vinden waar iets illegaals aan de hand is. Het kan echter veel vaker worden gebruikt als: voorbereidende maatregel voor een diefstal: denk aan het lokaliseren van kwetsbaarheden in de woning of verificatie van de afwezigheid van CCTV-camera's. Bijvoorbeeld, zoals gerapporteerd door NieuwsAtlas concurrerende hotels zullen elkaar bespioneren het aantal gebruikte kamers meten, terwijl bewakers met slimme horloges het traject van hun pad aangeven.
Wetenschappers vragen fabrikanten van draadloze netwerkapparatuur om: randomiseer reactietijden totdat de kwetsbaarheid wereldwijd is opgelost.
Bron | Universiteit van Waterloo
